Seu Jorge, ongepolijste diamant

Het werd die derde augustus een wel heel bijzondere noite de despedida (afscheidsavond) van Rio de Janeiro. Een vriendin en ik hadden afgesproken er een groots feest van te gaan maken. En, het moet gezegd, een feest werd het daar in Lapa! Ze had een verrassing in petto. Gaandeweg we de Arcos de Lapa naderden werd het me beetje bij beetje duidelijk dat ze geen grapje had gemaakt. Een concert van mijn grote Braziliaanse muzikale held Seu Jorge zou de opwarmer van de avond worden.

Seu Jorge. Mijn eerste kennismaking met hem was zijn rol als Mané Galinha in de speelfilm Cidade de Deus. De eerlijke buschauffeur die door de moord op zijn broer uitgroeit tot een van de grootste leiders van een van de drugsbendes van de comunidade. Een mooie, ranke man met een krachtig gezicht. (Jaren later zou ik hem weer op het witte doek zien, als Beirada, de leider van de gewelddadige gevangenisopstand in Tropa de Elite II).

Ondertussen had ik via de cd 'The Life Aquatic. Studio Sessions' ook zijn zangkunsten ontdekt. Een album waarin Seu, afkomstig uit Belford Roxo en die van kindsaf aan al zanger wilde worden, nummers van David Bowie van een nieuwe Portugese tekst voorzag en daarmee zijn eigen ziel en zaligheid kon blootleggen. Later volgden de albums 'Cru' en natuurlijk 'Músicas para Churrasco', maar toen was ik allang verkocht. Man, ik ben verliefd op die stem, een van ongepolijste schoonheid! Als iets de essentie van het leven voor mij verbeeldt dan zijn dat Seu Jorge's stem en diens aardse songs over lief en leed van een gewone jongen uit de Baixada Fluminense. Pois è, pois è.
Het werd nog laat die nacht. Het bier, de caipirinha's en goddelijke cachaças vloeiden rijkelijk bij de Bar de Cachaça aan de Mem de Sá. De stem van Seu Jorge zachtjes meedeinend in mijn hoofd. Mijn nacht kon niet meer stuk!