Chico Buarque, Vai Passar

Glenn Greenwald: Is It A Coup? What Is Happening in Brazil is Much Worse Than Donald Trump

MARCH 24, 2016

...

AMY GOODMAN: Well, for more, we’re joined by Glenn Greenwald, the Pulitzer Prize-winning journalist based in Brazil. He’s been covering Brazil closely for The Intercept. His recent piece is headlined "Brazil Is Engulfed by Ruling Class Corruption—and a Dangerous Subversion of Democracy." In it, Glenn Greenwald writes, quote, "this is a campaign to subvert Brazil’s democratic outcomes by monied factions that have long hated the results of democratic elections, deceitfully marching under an anti-corruption banner: quite similar to the 1964 coup."

In a moment, we’re going to be talking with Glenn Greenwald about the attacks in Brussels, as well as the presidential elections here in the United States and the battle between Apple and the U.S. government over encryption. But right now we’re starting with Brazil.

Glenn, there is very little attention in the United States in the mainstream media about what’s taking place in Brazil. President Obama is right next door in Argentina, but can you talk about what is happening in the country you live in, in Brazil?

GLENN GREENWALD: Definitely. It is a little odd that such extreme levels of political instability have received relatively little attention, given that Brazil is the fifth most populous country in the world, it’s the eighth largest economy, and whatever happens there will have reverberations for all sorts of markets and countries, including the United States. The situation in Brazil is actually fairly complicated, much more so than the small amount of media attention devoted to it in the U.S. has suggested. The media attention in the U.S. has suggested that it’s the people, by the millions, rising up against a corrupt government, and sort of depicting it as the heroic population against a corrupt left-wing, virtually tyrannical regime. And in a lot of ways, that’s an oversimplification; in a lot of ways, it’s simply inaccurate. So let me just make a couple of key points.

First of all, it is the case that the Brazilian political class and its—the highest levels of its economic class are rife with very radical corruption. That has been true for a really long time. And what has happened is that Brazil’s judicial institutions and police agencies have matured. Remember, Brazil is a very young democracy. It only exited military dictatorship in 1985. And so you finally have the maturation of these institutions applying the rule of law. And so, for the first time, political and economic elites are being held accountable for very serious political and economic corruption. The corruption is pervasive in essentially every influential political faction in Brazil, including all of its political parties. That includes the Workers’ Party, the left-wing party of Lula and Dilma, the current president, but also, even to a greater extent, the opposition parties on the center and the right that are trying to replace it. So corruption is very real. There is a very—there’s been a—what has been, until recently, an impressive judicial investigation that has resulted in the arrest and prosecution of some of the country’s richest and most powerful figures—something that you would never see in the United States—billionaires being hauled off to jail for bribery and money laundering and tax evasion and corruption, and sentenced to many years in prison. And virtually every political opponent of President Rousseff is implicated by this corruption, and many of the people in her party are, as well.

The irony of this widespread corruption is that President Rousseff herself is really the only significant politician, or one of the only significant politicians, in Brazil not to be implicated in any sort of corruption scheme for the—with the objective of personal enrichment. Everyone around her, virtually, including those trying to bring her government down and accuse her of corruption and impeach her, is implicated very seriously in schemes of corruption for personal enrichment. She’s essentially one of the only people who isn’t implicated that way.

The problem is that there—at the same time as you have this massive corruption investigation, you also have an extremely severe economic recession, as the result of lowering gas prices and contraction in China and a variety of other factors. And up until very recently, up until 2008, 2010, Brazil’s economy was booming. The people of that country, including its poorest, have been—thought that their prospects were finally improving, that the promise of Brazil, the long-heralded promise of Brazil, to become this developed power in the world was finally coming to fruition. Millions of people were being lifted out of poverty. And what this recession has done has been essentially to reverse all of that and to reimpose huge amounts of suffering, borne primarily by Brazil’s lower and working classes. And so there’s an enormous amount of discontent and anger towards President Rousseff and towards her Workers’ Party over the suffering that the people in Brazil are experiencing. And so, what you have is this corruption scheme and corruption investigation and scandal at the same time as great economic suffering.

And in Brazil, there are really rich and powerful factions, who have long hated Lula and Dilma and the left-wing Workers’ Party, who haven’t been able to defeat them at the ballot box. The Workers’ Party has won four straight national elections, going back to 2002 when Lula was first elected. And so, what they are doing—and they’re using their extremely powerful media institutions, beginning with Globo, which is by far and away the dominant, most powerful media institution in Brazil, run by, like all Brazil’s significant media outlets, extremely concentrated wealthy families—are using this corruption scandal to—or using the anger towards the government to try and rile up people and essentially remove the Workers’ Party and President Dilma Rousseff from power, really because they can’t beat her at the ballot box. But they’re trying to latch on this corruption scandal to the discontent that people feel because of the economic suffering. And so there is a validity to the corruption scandal and to the investigation, even aimed at the Workers’ Party, but at the same time what you’re now seeing is, unfortunately, the judiciary, which has been pretty scrupulous until now about being apolitical, working with the plutocrats of Brazil to try and achieve a result that really is a subversion of democracy, which is exploiting the scandal to remove President Rousseff from power through impeachment, even though there really are no grounds of impeachment that would be legal or valid as a means of removing her from office.

NERMEEN SHAIKH: Well, one of the points that you make, Glenn, in that article is that—and I’m quoting you here—"Brazil’s extraordinary political upheaval shares some similarities with the Trump-led political chaos in the U.S." Could you explain what you mean by that?

GLENN GREENWALD: Well, what I essentially mean by that is that in the U.S. there is political upheaval, in the sense that the political order has been largely overturned. The people who have been in control of and running the Republican Party, which are largely monied interests, have completely lost control of their political apparatus. They poured huge amounts of money first into Jeb Bush and then into Marco Rubio. And typically, those factions get their way. And in this particular instance, they haven’t. And you have this kind of political outsider who has been rejecting all kinds of political orthodoxies, breaking every political rule, who is looking closer and closer to becoming the nominee of the Republican Party and potentially, after that, the president of the United States, and has done so in a way that has unleashed all kinds of instability and very dangerous and dark sentiments in the United States.

In Brazil, the instability is far greater. I was just writing for an American audience, trying to get them to understand the level of instability by saying that, actually, what’s happening in Brazil is much greater in terms of the disruption than what’s happening as a result of Donald Trump’s successful candidacy, because it pervades almost every economic and political institution. And what you really see is this young democracy in Brazil that is now being threatened as a result of this really opportunistic and exploitative attack on the part of the country’s richest media outlets and richest factions to essentially undo the result of four consecutive democratic elections by trying to remove a democratically elected president—she was just re-elected in 2014—on totally fictitious grounds of pretext. And it’s really quite dangerous once you start, you know, sort of undermining the fundamentals of democracy in the way that’s currently taking place in Brazil.

AMY GOODMAN: You know, this is interesting that today President Obama is in Argentina, and it was Adolfo Pérez Esquivel, who won the Nobel Prize, Peace Prize, who said he welcomed Obama but thought that the American president should not be going to Argentina on March 24th, because that day, in 1976, 40 years ago, the military staged a coup. Human rights groups estimate something like 30,000 people were killed or disappeared in that coup that followed for the next seven or so years. Esquivel said, "I’m a survivor of that era, of the flights of death, of the torture, of the prisons, of the exiles. And," he said, "when you analyze the situation in depth, the United States was responsible for the coups in Latin America." What parallels, if any, do you see? And also talk about Petrobras and the role that it’s playing in all of this, the state oil company in Brazil.

GLENN GREENWALD: You can’t really understand Latin American politics, in general, and the ongoing instabilities and difficulties that almost every country in South America is still plagued by without talking about the central role that the United States has continuously played for decades in trying to control that part of the hemisphere.

In Brazil, like in so many countries, they had a democratically elected government in early 1960s, which the United States disliked because it was a left-wing government—not a communist government, but a left-wing government—that was devoted to the distribution of wealth for the social welfare, for opposing United States’ capitalistic interests and attempts to interfere in Brazil. And the Brazilian military, in 1964, staged a coup that overthrew that democratically elected government, and proceeded to impose on Brazil a really brutal military dictatorship that served the interests of the United States, was allied to the United States for the next 21 years. Of course, at the time, the United States government, U.S. officials, before Congress and in the public eye, vehemently denied that they played any role in that coup. And as happened so many times in the past, documents ultimately emerged years later that showed that not only was the U.S. supportive of that coup, but played a direct role in helping to plot it and plan it and stage it and then prop up that dictatorship for 21 years. That dictatorship used very extreme torture techniques on the nation’s dissidents, on the Brazilian citizens who were working to undermine that right-wing military dictatorship, among whom was the current president, Dilma Rousseff, who in the 1970s was a guerrilla, essentially, working against the U.S.-supported military dictatorship. She was detained and imprisoned without trial and then tortured rather severely. And the documents have revealed that it was the U.S. and the U.K. that actually taught the military leaders the best types of torture techniques to use.

And so, what you have now is not really a repeat of the 1964 coup. It’s not really responsible to say it’s identical to what’s taking place, because the impeachment against Dilma is proceeding under the constitution, which actually does provide for impeachment. There’s an independent judiciary that’s involved in the proceedings. But at the same time, if you go back and look at what happened in 1964 with that coup, the leading media outlets in Brazil, that also hated the left-wing government because it was against their oligarchical interests, justified and supported that coup. They depicted it as necessary to uproot corruption in this left-wing government. You had the same media factions—Globo, and the families who own it, and other media outlets that still persist to today—agitating in favor of the coup and then ultimately supporting the military dictatorship. And so you have similarities in terms of the anti-democratic processes at work that prevailed in 1964 and throughout Latin America in so many other years, where the United States was at the center of.

As far as Petrobras is concerned, Petrobras is the Brazilian-owned oil company, and it has become crucial to Brazil’s economic growth, because as oil prices increased and as Brazil found huge amounts of oil reserve, it was anticipated that Petrobras would essentially be the engine of Brazil’s future economic growth. And it started being drowned, essentially, in profits. And the scandal, the corruption scandal, has Petrobras at the center because it largely involves Petrobras paying bribes to various construction companies, that they would essentially hire private construction companies to build various platforms and other infrastructure for Petrobras for oil exploration, and they would essentially pay far more than what the contract really called for, and there would then be kickbacks to the head of the construction company, but also to Petrobras and to the politicians who control Petrobras. And that really is what this corruption scandal was triggered by, was the discovery of huge numbers, huge amounts—you’re talking about millions and millions of dollars in kickbacks and bribes to the politicians, in virtually every significant party in Brazil, that control Petrobras. Virtually nobody is unaffected by it. And the more they’ve investigated, the more people have turned state’s evidence, the more corruption has been discovered, to the point where even if you now do impeach Dilma, it’s almost impossible to envision somebody who could take her place who isn’t far more implicated in that corruption than she is.

Bron: Democracy Now

Ato pela Democracia no Brasil - Amsterdam 31 maart 206

Teatro Munganga

Schinkelhavenstraat 27 hs

Amsterdam

Een thriller in Dortmund 1974 - Ode aan Johan Cruijff

Westfalen-stadion in Dortmund, 3 juli 1974. Nederland - Brazilië 2-0. Doelpunten: Johan Neeskens en de gisteren overleden legende van het Nederlandse voetbal, Johan Cruijff. Dit is een wedstrijd die nog mij steeds kan boeien, van het begin tot het einde. Zo zie ik het spelletje graag. Johan, bedankt!

Bezerra da Silva

Vandaag even geen politiek ... Het is zaterdagavond en tijd om alles even los te laten. Voetjes van de vloer, biertje erbij. Wat past dan beter dan onvervalste samba van het klassieke stempel. De cd van Bezerra da Silva uit 1986 opgezet, getiteld "Alô Malandragem, Maloca o Flagrante".

José Bezerra da Silva werd in 1927 in Recife, de hoofdstad van de deelstaat Pernambuco, geboren. Op vroege leeftijd ging hij als arme sloeber op zoek naar zijn verdwenen vader, vond hem in Rio de Janeiro en vestigde zich in de stad. Hij belandde als huisschilder met zijn vrouw in Morro do Cantagalo, een volksgemeenschap (favela) in de Zona Sul. Bezerra vond ook emplooi als sessie-muzikant in de Rádio Clube do Brasil. Na vele malen met de politie in aanraking te zijn gekomen werd hij in 1954 werkloos en leefde als zwerver in de straten van Copacabana. Tijdens een spirituele umbanda-sessie zou hij door een mãe-de-santo op zijn levensdoel zijn gewezen, het maken van muziek. Daarna zou hij nog decennia lang werkzaam zijn in verschillende commerciële orkesten. In 1969 nam hij zijn eerste single op, waarna 28 albums zouden volgen.

De sambastijl van Bezerra (foto) is die van de zogenoemde Partido Alto, een genre waarin veel ruimte bestaat voor improvisatie en een hoog meezing-gehalte. Dat komt doordat deze samba meestal verdeeld is in twee delen. Het ene is die van de refrão (het refrein) dat door een koor gezongen wordt. Het andere is die van de versador, die de solo zingt. Soms er er sprake van twee versadores die al zingend, al dan niet humoristisch, tegen elkaar opbieden.

In Brazilië zou hij vele hits scoren, maar daarbuiten bleef hij nagenoeg onbekend. Bezerra werd vooral bekend door zijn opnames van onbekende en gemarginaliseerde componisten. Zijn werk staat dan ook vol verwijzingen naar sociale vraagstukken en dan met name die van de zelfkant van de Braziliaanse samenleving, de wereld van de drugshandel en andere vormen van criminaliteit. In zekere zin zou men de huidige Braziliaanse hiphip-scene in de voetsporen van Bezerra kunnen aanmerken, Een blik op een aantal van zijn bekendste titels is daartoe genoeg: "Malandragem Dá um Tempo", "Bicho Feroz", "Overdose de Cocada", "Meu Pirão Primeiro" en natuurlijk het nummer met de hilarische titel "Sequestraram Minha Sogra`. Op hoge leeftijd werkte hij dan ook nog samen met Braziliaanse bands als O Rappa en Planet Hemp. De leadzanger van die laatste band (Marcelo D2) lanceerde in 2010 een album met als titel "Marcelo D2 canta Bezerra da Silva`.

Aan het einde van zijn leven bekeerde Bezerra zich tot evangelisch christen in de Igreja Universal do Reino de Deus van Edir Macedo. Hij overleed in 2005 in Rio de Janeiro aan een hartstilstand.

Zondag 13 maart 2016

Os 3 do Nordeste - É proibido cochilar

Had ik vanavond zomaar ontzettende zin in: onbekommerde forró!

Voor de achtergronden van deze opzwepende muziek, die de lemma in Wikipedia

Eliete Paraguassu, Fighting A Dragon

Foto: Nop Duys

Eliete Paraguassu dedicates her life to the preservation of the traditional quilombola fishermen’s culture in the Bay of All Saints in Bahia, Brazil. This black culture is threatened in its existence by reckless petrochemical industrial activities in one of Brazil’s historical hotspots. ‘They have no idea how painful the life of a fisherwoman in the mangrove is. Nobody knows how much pain the destruction of the sandbanks causes our communities.’

By Nop Duys

I saw Eliete Paraguassu in full action during the production of the documentary film ‘No Rio e No Mar’ which is screened at the Movies that Matter Festival. It was on Maré, a small tropical island in the Bay of All Saints in the Brazilian north-eastern state of Bahia. That October morning she was presiding over a meeting with a municipal delegation from Salvador on the construction of basic sanitation in her village of Porto dos Cavalos, when she received a phone call from relatives at the other side of the bay. An explosion had been heard in the neighbouring city of Madre de Deus. Flames came from a storage tank of the local natural gas station of TransPetro, a subsidiary of Brazil’s energy giant Petrobras. Parts of the local population were already evacuated because of the risk of a larger explosion.

While rushing towards the plagued city in a motorized canoe, Eliete told us with her characteristic militancy about the regular accidents at the various petrochemical industry sites on the borders of the bay. She explained us all about the permanent threat of explosions and the pollution of the local fishing grounds. ‘Since about twelve years we feel threatened. Every morning we wake up wondering what kind of surprise will await us today. What explosion will occur, what decree will be issued?’ And it’s true. At night, the huge petrochemical installation of Petrobras with it’s million lights on the other side of the bay appears like a giant dragon, waiting to usurpe the surrounding quietness of this idyllic tropical area.

Quilombo culture

Eliete Paraguassu is one of the leaders of the local Fisherman’s Union in the villages of Porto dos Cavalos, Martelo and Ponta Grossa on the northern side of the island. Their main objective is the protection of the traditional fishing grounds of quilombola communities against the growing presence of the petrochemical industry in the Recôncavo area in Bahia. In their view, that presence is part of the unbridled and destructive economic policy of desenvolvimento (development) by the Brazilian authorities.
‘It is a perverse system,’ Eliete says during our conversation. ‘We are convinced that our culture, the quilombo culture, will continue in the traditional way. We know the strength of our culture and our people will carry on. But the petrochemical companies will attempt to disturb us with their installations. They will reduce our quilombos, our fishermen’s communities, and destroy our indigenous community. We know the mangrove is full of blood, so to speak, and we will not sit still with our arms crossed! I became politically active because we need to protect this space, which ties us to the ancestral culture of our peoples. We are killed in the name of profit, in the name of money, in the name of that particular model of development.’

Environmental impact

Activities of the petrochemical industry in the Bay of All Saints date from the nineteen-fifties when oil and gas reserves were discovered in the Reconcâvo area by Petrobras. In the decades following this discovery, several refineries and port facilities were developed, such as TransPetro and Braskem, a joint-venture of Brazilian construction firm Odebrecht with Petrobras.

‘It hurts me deeply when yet another petrochemical installation or port facility is constructed near fishermen’s communities,’ says Eliete. ‘They destroy thousands and thousands of mangrove areas. And by destroying these mangroves, they destroy us. It’s no incident, it’s part of structural, unbridled developmental policies by the Brazilian government and industry. It transforms our community, because in a disturbed mangrove it’s impossible to catch small fish and crabs.’

According to Eliete, existing procedures for environmental and social protection are poorly observed by the companies. This leads to the pollution of the bay with heavy metals and other toxic waste. This, in turn, affects the traditional fishing grounds on the sandbanks and in the mangroves. Eliete, who has two children, found out that her daughter’s blood contained traces of heavy metals like lead and quicksilver. She also feared for her son’s health. ‘I am standing on the barricades for the lives of my children and their offspring.’ Eliete mentions a case in the Bananeira community on the isle of Maré, where a child had died from lead pollution in the port of Aratú, located directly opposite the island.

Sexual violence

The presence of big petrochemical industries not only poses a threat to the environment and to physical health, it also impacts the psychological well-being of women in the bay area. Eliete: ‘The companies tell us they are operating for our benefit too, but we fear them and their staff. We fisherwomen constantly feel very insecure to go fishing in the mangroves. Women are raped there by workers of these companies. In our culture it was traditionally normal for a woman to go fishing on her own in the mangroves. The authorities have no idea how these economic activities affect us, they don’t know how powerless we feel when there is no help whatsoever for women being attacked in the mangroves. We feel threatened of losing all our rights, all our fishing grounds on the sandbanks and in the mangroves. We feel raped.’


Eliete and other members of the regional fishermen’s associations are trying for years now to prove misconduct by the petrochemical companies and the disastrous effects of their activities on the traditional way of life of the quilombola communities. They do this together with a Bahia state public prosecutor and several academic experts on environmental issues. Some academics have even called it ‘environmental racism’. Their aim is to oblige companies to operate according to environmental laws and licenses. It is not financial compensation Eliete Paraguassu is after. ‘We will never endure the loss of family members. Even if they come with thousands of boats loaded with money, it will never cure our pain and that of our relatives. This is all I have on Maré: the mangrove, my parents, my children and my friends. I don’t need money to be happy.’

Bron: Meet The True Heroes. A Matter of Act 2016 @moviesthatmatterfestival

Odebrecht-topman veroordeeld

Wie had dat jaren geleden kunnen denken? Dat de topman van het grootste bouwbedrijf van Brazilië tot negentien jaar en vier maanden in de gevangenis zou worden veroordeeld wegens corruptie? Onvoorstelbaar in die dagen maar vandaag overkwam het Marcelo Odebrecht na een uitspraak van de federale rechter Sérgio Moro in het inmiddels tot mega-proporties uitgegroeide Lava Jato-onderzoek. Oud-bestuursvoorzitter Odebrecht werd evenals vier medebestuurders veroordeeld wegens actieve corruptie, het witwassen van crimineel geld en lidmaatschap van een criminele organisatie. Daarnaast werd het bedrijf een boete van zo'n US$35 miljoen als schadevergoeding aan Petrobras opgelegd.

Marcelo Odebrecht was al in een eerder stadium van het onderzoek, op 19 juni vorig jaar gearresteerd, samen met enkele andere topmensen van een aantal andere Braziliaanse bouwondernemingen. Deze bedrijven zouden een kartel hebben gevormd waarmee stelselmatig sinds 2006 aanbestedingen van het grote staatsenergiebedrijf Petrobras werden gefrustreerd, Daarbij werd er in grote energieplannen als Comperj (een petrochemisch project in Rio de Janeiro) en de bouw van twee raffinaderijen in Pernambuco en Paraná overgefactureerd en vervolgens aan Petrobras-bestuursleden smeergeld betaald, die vervolgens in de politieke partijkassen van de regerende PT, PP en PMDB zou zijn verdwenen. De onthullingen hierover kwamen aan het licht omdat een drietal sleutelfiguren binnen of nabij Petrobras (Paulo Roberto Costa, Pedro Barusco en Alberto Youssef) in dat smeergeldproces in ruil voor strafvermindering besloten met justitie te gaan samenwerken (delação premiada). Zij zouden een rol hebben gespeeld bij het doorsluizen van smeergeld naar buitenlandse rekeningen in Zwitserland en Monaco.

Alhoewel Marcelo Odebrecht (foto) pertinent ontkent in de genoemde aanbestedingen rechtstreeks contact met Petrobras te hebben gehad acht de rechter het bewezen dat hij er op z'n minst kennis van moet hebben gehad. Hij is er niet van overtuigd dat Odebrecht-mensen in dergelijke onderhandelingen een dermate autonomie genieten om zaken te doen. Zijn advocaten hebben al aangekondigd om juist op deze grond tegen de uitspraak van Sérgio Moro in beroep te zullen gaan.

Globo is censuur?

Vanavond vindt in het Centro de Estudos da Mídia Alternativa Barão de Itararé in São Paulo een debatavond plaats over de vrijheid van meningsuiting, Deze avond is ingegeven door de pogingen van de machtige Globo-mediagroep om onwelgevallige blogs en alternatieve media door buitenrechtelijke notificaties de mond te snoeren.

Commentaar hoofdredacteur CartaCapital op huidige politieke situatie Brazilië

Alarmerende woorden van de hoofdredacteur van het weekblad CartaCapital (equivalent van Vrij Nederland in ons land). Het politieoptreden tegen oud-president Luiz Inácio Lula da Silva brengt Brazilië op een breekpunt in haar geschiedenis, die wel eens zeer gevaarlijke politieke consequenties kan hebben.

Laerte Coutinho

STAATSGREEP
Kijk moeder! ... zonder militairen!

Politieke polarisatie rond ex-president Lula

Vandaag is oud-president Luiz Inácio Lula da Silva bij zijn huis in São Bernardo do Campo (São Paulo) door de federale politie opgehaald voor ondervraging op het politiebureau in Congonhas. Dit in het kader van de operatie-Aletheia, zoals de 24ste fase van het inmiddels roemruchte anti-corruptieonderzoek Lava-Jato is genoemd. Deze operatie werd vandaag door 200 agenten van de federale politie en 30 onderzoekers van de federale belastingdienst uitgevoerd in een drietal deelstaten: São Paulo, Rio de Janeiro en Bahia. De acties worden gedragen door in totaal 44 rechterlijke bevelen o.a. die tot huiszoeking in met name de deelstaat São Paulo. Dit laatste betreft het woonhuis van Lula, zijn vermeende appartementen in enkele andere steden in de omgeving van de stad São Paulo en de burelen van het Instituto Lula. Naast Lula worden ook zijn zoon en enkele andere familieleden en politieke medestanders verdacht van corruptie en witwaspraktijken.

Lula zou tussen 2011 en 2014 door corruptie besmet Petrobras-geld à R$30 miljoen hebben aangenomen van een bevriende veeboer José Carlos Bumlai en van de bouwondernemingen OAS en Odebrecht. Dat geld zou door hem zijn aangewend voor de verbouwing en de meubilering van zijn appartement in de badplaats Guarujá en een buitenverblijf in Atibaia. Lula ontkent dat de betreffende appartementen van hem zijn, terwijl het OM zegt daar concrete aanwijzingen voor te hebben. Daarnaast worden door justitie betalingen door het bedrijfsleven onderzocht die bedoeld zouden zijn geweest voor donaties in de PT-verkiezingskas en het geven van lezingen door Lula. Zo zou 60% van de inkomsten van het Instituto Lula (R$20 miljoen) en 49% van het LILS Palestras (R$10 miljoen) afkomstig zijn van zo'n beetje alle van corruptie rond Petrobras verdachte bedrijven; Odebrecht, OAS, Camargo Corrêa, Queiroz Galvão, Andrade Gutierrez en UTC.

De grootste verontwaardiging rond de gebeurtenissen vandaag is ontstaan door het feit dat er sowieso huiszoekingen plaatsvonden en de inzet van een grote overmacht van politiemensen om Lula in te rekenen. Lula zou namelijk al geruime tijd vrijwillig alle medewerking aan het politieonderzoek verlenen door onder andere zijn bank- en fiscale gegevens van hemzelf en van zijn organisaties (Instituto Lula en LILS Palestras) ter beschikking te stellen. Volgens de PT zou het enige doel van de actie vandaag zijn geweest om Lula publicitair en daarmee electoraal in een kwaad daglicht te zetten.

Ook Lula zelf verklaarde naderhand het allemaal een grote show te vinden op instigatie van rechter Sérgio Moro. Volgens hem waren de huiszoekingen overbodig na zijn vrijwillige coöperatie met justitie eerder dit jaar. Een show die past in de voortgaande criminalisering van de PT en haar leiders door een zeer machtige Braziliaanse elitaire minderheid die niets moeten hebben van het sociaal-democratische beleid van de PT-regeringen, laat staan van een nieuw presidentschap door Lula in 2018.

Het federale OM en de federale politie ontkennen elke politieke vooringenomenheid in deze zaak. Men hanteert het beginsel van gelijke monniken, gelijke kappen. Ook zegt men dat de huiszoekingen niets te maken hebben met de publicatie gisteren in het weekblad IstoÉ van gelekte informatie uit een vertrouwelijke bekentenis van senator Delcídio do Amaral (PT-MS) over zijn kennis van Petrobras-corruptiepraktijken binnen de PT in een directe lijn met Lula en zittend presidente Dilma Rousseff.

Het laat voor mij onverlet dat het recht in een democratische rechtsstaat zijn beloop moet hebben en er is natuurlijk helemaal niets mis met het gegeven dat politieke kopstukken zich voor justitie moeten verantwoorden naar aanleiding van vermeende criminele activiteiten. Dat geldt ook voor Lula en andere Braziliaanse toppolitici. Mocht de rechter uiteindelijk bepalen dat er op basis van deugdelijk bewijsmateriaal daadwerkelijk door Lula strafbare feiten zijn gepleegd dan is een veroordeling terecht. Ik vermoed dat Lula het daar helemaal mee eens zal zijn.

Mijn verontwaardiging is vooral de manier waarop tegenstanders van Lula en zijn PT vandaag als een aangeslagen hond op de aanhouding en huiszoekingen reageren. Er is nog niemand veroordeeld, laat staan in staat van beschuldiging gebracht. Lula en de zijnen zijn slechts aangehouden voor verhoor op verdenking van een strafbaar feit. En het volk, opvallend vaak van blanke en meer bedeelde afkomst, opgehitst door een samenspel van rechts-conservatieve politieke krachten en zeer vooringenomen mediaconcerns roepen moord en brand, impeachment en gevangenisstraffen. Dat is wat mij verontrust. De manier waarop de democratie, zij het in Brazilië zij het elders in de westerse wereld zoals in Nederland, met democratische middelen maar op oneigenlijke gronden de nek wordt omgedraaid. De beangstigende macht van het beeld en de gevoeligheid van het electoraat om daar onbesuisd mee om te gaan.

Een klimaat waarin extreem-rechtse politici garen kunnen spinnen. De manier waarop een federaal afgevaardigde als Jair Bolsonaro (PSC-RJ), de Braziliaanse Geert Wilders/Donald Trump/Jaroslaw Kaczynski, zich vandaag in Paraná als de enig betrouwbare presidentskandidaat positioneerde en een eventuele gevangenschap van Lula als nationale feestdag wil uitroepen. Stuitend! Ongevaarlijk? Het politieke klimaat in Brazilië is in de loop der jaren dermate verziekt geraakt dat populisme van beide kanten een gevaarlijke tweedeling in de Braziliaanse maatschappij veroorzaakt. Een klimaat waarin burgers zonder scrupules het leger oproepen om opnieuw een staatsgreep te plegen en zowaar een Bolsonaro tot grote politieke hoogte kunnen brengen. Nee, Jair Bolsonaro zal nooit de volgende president van Brazilië worden, maar mensen zoals hij creëren een publieke opinie waar de honden geen brood van lusten.

Eliete Paraguassu, activiste op Movies That Matter 2016

Eliete Paraguassu is een van de leiders van de lokale Vissersvakbond op het Braziliaanse eiland Maré. Ze wijdt haar leven aan de bescherming van de traditionele quilombola-visserscultuur in de Allerheiligenbaai in de deelstaat Bahia. Deze zwarte cultuur wordt bedreigd door de roekeloze activiteiten van de petrochemische industrie. ‘Men heeft geen idee hoe pijnlijk het leven van een vissersvrouw in de mangrove is. Niemand weet hoeveel leed de vernietiging van de zandbanken onze gemeenschappen veroorzaakt.’

‘Wij voelen ons sinds twaalf jaar bedreigd,’ zegt Eliete Paraguassu over de regelmatige ongelukken op de verschillende petrochemische industriegebieden aan de randen van de baai. ‘Elke morgen staan wij op en vragen ons af welke verrassing ons die dag zal wachten. Waar zal er een explosie plaatsvinden, welke verordening zal worden uitgevaardigd?’

Het belangrijkste doel van de Vissersvakbond is de bescherming van de traditionele visgronden van de quilombola-gemeenschappen tegen het ongebreidelde en destructieve economische beleid van ‘desenvolvimento’ (ontwikkeling) van de Braziliaanse overheid en het bedrijfsleven. ‘De petrochemische bedrijven zullen proberen ons voor de voeten te lopen met hun installaties. Ze zullen onze quilombo’s reduceren en onze inheemse gemeenschap vernietigen. Onze mangrove zit vol bloed, bij wijze van spreken, en wij zullen niet stilletjes met onze armen over elkaar blijven zitten. Wij worden gedood in de naam van de winst, in naam van het geld, in de naam van een bepaald ontwikkelingsmodel.’

De aanwezigheid van de grote petrochemische industrieën bedreigt niet alleen het milieu en de gezondheid. ‘Wij vissersvrouwen voelen ons constant onveilig in de mangrove. Er worden vrouwen verkracht door medewerkers van deze bedrijven. In onze cultuur was het traditioneel normaal voor een vrouw om in haar eentje in de mangrove te gaan vissen. De autoriteiten hebben er geen weet van hoe machteloos wij ons voelen als er geen enkele hulp is voor vrouwen die in de mangrove worden aangevallen.’

De vissersvakbonden proberen de desastreuze gevolgen van de petrochemische activiteiten aan te tonen voor de traditionele manier van leven in de quilombola-gemeenschappen. Eliete is het niet te doen om een financiële genoegdoening. ‘Zelfs als ze met duizenden boten vol geld aankomen zal dat onze pijn en die van onze verwanten niet kunnen genezen. Dit is alles wat wij hebben op Maré: de mangrove, ouders, kinderen en vrienden. Ik heb geen geld nodig om gelukkig te kunnen zijn.’

Door Nop Duys

Bron: Movies That Matter

Nieuwe minister van Justitie

Brazilië heeft een nieuwe minister van Justitie. Na bijna zes jaar trouwe dienst en daarmee de langstzittende jusitieminister van het land is afgelopen maandag minister José Eduardo Cardozo afgetreden. Formeel om de plaats te nemen als het nieuwe hoofd van de Landsadvocatuur (Advocacia-Geral da União), in werkelijkheid uit zijn functie verdreven door de top van zijn eigen partij, de PT (Partido dos Trabalhadores). Dit nadat de federale politie, dat direct onder de minister van justitie valt, in het kader van de Operatie-Carwash (Lava-Jato) maar blijft doorgaan met onderzoek naar betrokkenheid van zeer hoge PT-functionarissen bij dit inmiddels tot mega-proporties uitgegroeide corruptieproces.

Zijn vervanger is Wellington César Lima e Silva (Salvador,1966) is een jurist en komt uit Bahia. Sinds 1991 maakte hij carrière binnen het openbaar ministerie van die deelstaat, waaraan hij de afgelopen vier jaar lang leiding gaf. Tot aan zijn benoeming tot minister van Justitie afgelopen maandag hadden weinig Brazilianen ooit van hem gehoord. Hij heeft zich in het recente verleden in de Bahiaanse media openlijk uitgesproken tegen de omstreden en door rechts-conservatief Brazilië verlangde verlaging van de leeftijd van het volwassenenstrafrecht en daarmee in politiek vaarwater begeven. In zijn ogen zou die reductie een "gesimplificeerde en ontoereikende oplossing zijn dat de maatschappij geen enkel voordeel zal opleveren." ("Ela é uma solução simplificada e insuficiente, que não pode trazer à sociedade qualquer tipo de avanço”)

Alles lijkt erop dat hij in Brasília is geparachuteerd door de huidige chef-staf van het presidentieel paleis, de eveneens uit Bahia afkomstige en PT-prominent Jaques Wagner. Wellington César verklaarde nog voor zijn officiële toetrede tot het kabinet van presidente Dilma Rousseff dat wat hem betreft de federale politie in de lopende corruptieonderzoeken geen strobreed in de weg zal worden leggen. Maar ik kan mij toch niet aan de indruk onttrekken dat zijn benoeming gevolgen zal hebben op de loop van het justitiële onderzoek. Daarvoor was de uit São Paulo afkomstige oud-minister Cardozo inmiddels een te machtig persoon in het politieke spel in Brasília en binnen de PT geworden. Via de link Wagner/Wellington César zal de PT-leiding het onderzoekspatroon van de federale politie beter kunnen beïnvloeden in haar pogingen om de politieke schade te beperken die door de verdachtmakingen en daadwerkelijke onthullingen aan het adres van de hoogste leiders van de socialistische partij een steeds grotere omvang aanneemt.