Recept voor Camarão com abacaxi

Camarão com abacaxi

Voor 6 personen

2 ananassen

800 gram grote garnalen (gepeld)
3 eetlepels cognac (voor flamberen)
1 ui gesnipperd
1 scheutje witte droge wijn
snufje zout
olijfolie
2 teentjes knoflook
maggi kruiden
room

Voorbereiding

Ananassen schillen en in blokjes snijden.
Ui snipperen
Garnalen eventueel pellen

Bereidingswijze

Verwarm de garnalen met de ui, olijfolie, knoflook, snufje zout en maggikruiden.
Voeg daarna de wijn en vervolgens de ananas toe. Laat het even koken.
Flamberen met de cognac
Daarna room toevoegen en klein beetje van het sap van de ananas.

Serveertips

Heerlijk met knoflookrijst en een frisse salade

Onveiligheid

Onveiligheid in Brazilië is voor mij een relatief begrip. Als je goed oppast, zoals je ook in andere wereldsteden doet, is er geen vuiltje aan de lucht. Zaak is om goede adviezen niet in de wind te slaan. Ik heb het eenmaal gedaan en dat is me niet goed bekomen.

In 2001 was ik in São Paulo voor een officiële Amnesty-missie teneinde politiegeweld en doodseskaders aan een onderzoek te onderwerpen. Ik was alleen afgevaardigd, maar wist me gesteund door het Brazilië-team van Amnesty International in Londen. Ze hadden mij vooraf twee adviezen gegeven. Zeg tegen politiemensen nooit in welke hoedanigheid je in hun land bent (mensenrechtenactivisten zijn niet bepaald populair binnen die beroepsgroep) en als je 's nachts naar je hotel gaat neem een taxi, ook al is het maar een paar straten lopen. Aan dat eerste advies heb ik me trouw gehouden, maar na een fiks aantal caipirinhas en de nodige biertjes met een aantal vrienden in een waanzinnig café had ik de moed om toch lopend naar mijn slaapplaats te gaan. Overmoedig en vooral te lui om een taxi te bellen.

Om kort te gaan, ik heb doodsangsten uitgestaan. In mijn ooghoeken zal ik een man met een glimmende revolver lopen die mij wel erg interessant vond. En terwijl ik de straat van mijn hotel in loop blijkt de man voor mij zich steeds op mijn kant van de straat te verplaatsen en zijn pas te versnellen. Eenmaal aangekomen bij mijn hotel heb ik wel heel hard op de deur moeten kloppen om de nachtportier wakker te maken. Hij werd wakker en net op tijd, want de man achter mij nam snel het hazenpad.

Moraal van het verhaal, sla al die adviezen niet in de lucht en beleef de tijd van je leven in Brazilië.

Openbare veiligheid

Vandaag maakte het toonaangevende Braziliaanse financiële dagblad Valor Econômico cijfers bekend van een opinieonderzoek dat Ibope, in samenwerking met de werkgeversorganisatie in de industrie (Confederação Nacional da Indústria), heeft uitgevoerd naar de openbare veiligheid in Brazilië. Daartoe werden 2.002 personen in 141 Braziliaanse gemeenten ondervraagd. 84% van de bevolking vindt dat de openbare veiligheid de afgelopen drie jaar verslechterd is of op z'n minst geen verbetering heeft ondergaan. Slechts 15% zegt dat de situatie er veiliger op is geworden. Zo'n 54% van de bevolking is erg negatief over de openbare veiligheid in Brazilië. Het merendeel van de Brazilianen toont zich voorstander van hogere en strengere straffen. 69% spreekt zich uit voor levenslange gevangenisstraf en 79% is de mening toegedaan dat strenge straffen criminaliteit verminderd. 46% van de ondervraagden is voor invoering van de doodstraf en eveneens 46% is tegen. 86% van de ondervraagden zou graag zien dat de strafbare leeftijd op basis van het volwassenrecht naar 16 jaar wordt verlaagd.

Caetano Veloso - Sampa

Strijd in São Paulo

In 2012 vinden in Brazilië gemeenteverkiezingen plaats, waarbij zowel een burgemeester (prefeito) als alle gemeenteraadsleden (vereadores) gekozen zullen worden. Alle ogen zijn naast Rio de Janeiro traditiegetrouw vooral gericht op São Paulo, de grootste en financieel-economisch belangrijkste stad van het land. De electorale keuzes die daar tijdens gemeente- en deelstaatsverkiezingen gemaakt worden hebben meestal politieke implicaties voor het nationale bestuur. Het is de politieke partijen er dan ook alles aan gelegen om daar hun man (of vrouw) aan de macht te brengen.

São Paulo is met haar grote zakenpopulatie electoraal een bolwerk van de PSDB, maar het is tevens de geboortegrond van de socialistische PT (Partido dos Trabalhadores). De andere partijen zijn klein, alhoewel ook de PMDB en de DEM er redelijke aanhang vinden. Zo is de zittende burgemeester Gilberto Kassab in 2008 namens de DEM (een historische bondgenoot van de PSDB) verkozen. (Kassab heeft inmiddels die partij verlaten en heeft een eigen partij, de PSD opgericht.)

De strijd in São Paulo wordt traditiegetrouw spannend. De twee kemphanen zullen op volle sterkte campagne gaan voeren, waarbij de PSD een belangrijke derde speler zal zijn. De laatste partij lijkt met Henrique Meirelles een belangrijke troef in handen te hebben om het met name de PSDB erg lastig te gaan maken. Meirelles was onder president Lula de voorzitter van de Centrale Bank en geniet veel aanzien binnen de zakenwereld.

Het is vooralsnog onduidelijk wie voor de PSDB in het strijdperk zal treden, de oude rot José Serra of misschien Bruno Covas, kleinzoon van de alom gerespecteerde oud-gouverneur Mário Covas.

Voor de PT maakt de zittende minister van Onderwijs Fernando Haddad de grootste kans de nominatie te krijgen. Hij is de favoriet van de binnen de partij zeer machtige oud-president Lula en heeft gaandeweg het grootste deel van de lokale partijfacties achter zich gekregen. Zijn directe concurrent is oud-burgemeester en de huidige vice-voorzitter van de senaat in Brasília, Marta Suplicy. Zij verloor echter de verkiezingen van 2004 en 2008 en krijgt binnen de partij dan ook niet veel handen op elkaar.

Teneinde ook trouwe Marta-aanhangers aan zich te binden zou volgens geruchten de groep rond Haddad alle middelen inzetten om de kandidatuur binnen te krijgen. Het doel is Marta binnen de partij te isoleren en zou er gedreigd zijn om mensen die haar blijven steunen in de toekomst uit te sluiten van financiële middelen. (Haddad zelf zegt niets van deze praktijken te weten.) Vandaag deed de PT-leiding van São Paulo een beroep op PT-presidente Dilma om Marta Suplicy te bewegen af te zien van haar kandidatuur. Dilma zou vervolgens gezegd hebben Marta in de senaat hard nodig te hebben. Zo zou Haddad op 27 november aanstaande, wanneer binnen de PT de voorverkiezingen plaatsvinden, slechts tegenkandidaten krijgen als senator Eduardo Suplicy en de gedeputeerden Jilmar Tatto en Carlos Zarattini. Zij lijken echter weinig kans te maken.

Mocht het in 2012 tot een tweede ronde komen dan hoopt de PT te kunnen rekenen op de steun van de PMDB (Gabriel Chalita) en de PDS (Henrique Meirelles), twee persoonlijke vrienden van Lula.

Wordt vervolgd.

Marcelo for president

Een van mijn beste Braziliaanse vrienden is de deelstaatafgevaardigde voor de PSOL in Rio de Janeiro, Marcelo Freixo. Afgestudeerd historicus en reeds jarenlang werkzaam in de frontlinie voor de bescherming van de rechten van de mens heb ik hem tot tweemaal toe in mijn hoedanigheid als landenmedewerker-Brazilië van Amnesty International mogen begeleiden tijdens een toernee door Europa en zijn bezoeken aan Nederland. Bij die gelegenheden heeft hij grote indruk op mij gemaakt. Een bevlogen en aimabel activist die zijn zaak bij elke gelegenheid uiterst nauwkeurig en met kracht onder woorden kon brengen.

In 2006 ging Marcelo de politiek in en werd hij namens de socialistische PSOL verkozen tot afgevaardigde in de Wetgevende Vergadering van de deelstaat Rio de Janeiro. Daar ontpopte hij zich als een vaardig parlementariër die direct na aanvang zijn tanden wist te zetten in zijn dossier, het endemische politiegeweld in de stad Rio de Janeiro. Hij werd dan ook welhaast vanzelfsprekend de voorzitter van de parlementaire onderzoekscommissie die het geweld van milities in de stad in kaart wilde brengen en te lijf wilde gaan. (Milities zijn criminele groepen politie- en brandweermensen die de drugsbendes uit de favela's wisten te werken, maar vervolgens de economisch uiterst lucratieve criminele activiteiten en de gewelddadige methoden van de bendes voortzetten.) Onder zware doodsbedreigingen, die tot op de dag van vandaag voortduren, zetten hij en zijn commissieleden zich aan hun taak en kwamen in 2009 met een eindrapport dat er niet om loog en waarin de commissie met een dertigtal aanbevelingen kwam om de milities adequaat bij de wortel uit te roeien.

In totaal werden 225 personen (politie- en brandweermensen, evenals enkele locale politici) door de politie opgepakt en in staat van beschuldiging gesteld. En alhoewel de implementatie van alle aanbevelingen van de commissie in de praktijk niet al te vlot verloopt heeft Marcelo zijn naam van crimefighter gevestigd. Een reputatie waar zijn partij PSOL Marcelo mee beloonde door hem namens die partij in 2012 kandidaat te laten zijn voor het burgemeesterschap van de stad Rio de Janeiro.

Een gevaarlijke klus, want na de moord op rechter Patrícia Acioli in augustus dit jaar door een groep ex-politiemensen, nemen de doodsbedreigingen tegen misdaadbestrijders in Rio in alle hevigheid toe. Vandaag werd bekend dat er R$400.000 op het hoofd van Marcelo is gezet door een militieleider in het stadsdeel São Gonçalo. Een verzoek tot extra bescherming bij de deelstaatminister van openbare veiligheid Beltrame is dan ook de deur uitgegaan. Marcelo heeft aangegeven zich hier niet door af te laten schrikken en zal de komende maanden ook in de favela's van de stad gewoon campagne gaan voeren.

Daarmee is Marcelo in mijn ogen als held naar nog grotere hoogte gestegen en ben ik gewoon apetrots op hem.

Quilombos

Suriname kent zijn bosnegers of marrons, maar ik heb vanavond uit de prachtige tv-serie De Slavernij van de NTR begrepen dat dat laatste woord zeer denigrerend is. Het zou zoiets als "gevluchtte beesten" betekenen. Brazilië, een land waar de slavernij net als in Suriname de maatschappij in velerlei opzichten gevormd heeft, kent natuurlijk ook haar geschiedenis van weggelopen slaven. Zij vestigden zich in onherbergzame gebieden in het binnenland, in gemeenschappen die de geschiedenis zijn ingegaan als quilombos of mocambos. Het waren kleine gemeenschappen (niet meer dan honderd mensen) die zich in leven hielden met landbouw en overvallen op suikerplantages. Er werden door de Portugese eigenaren expedities, onder leiding van 'capitães do mato' (meestal vrije Afrikanen), opgezet om deze mensen terug te voeren naar de plantage. Meestal met succes, maar toch bleven er velen bestaan. Tot op de dag van vandaag. Een zichtbare erfenis van een wrede periode uit de Braziliaanse geschiedenis. Inmiddels hebben deze quilombos zich ontwikkeld tot hechte gemeenschappen, vergelijkbaar met de vele beschermde gebieden voor de oorspronkelijke inheemse bevolking van het land. Ook qua problematiek. In de federale grondwet van 1988 is bepaald dat alle quilombo-gemeenschappen van het land definitief een eigen territorium toebedeeld krijgen. In 2003 bekrachtigde president Lula dit voornemen nog eens officieel. Tussen 2003 en 2010 hebben echter slechts 72 gemeenschappen land toegewezen gekregen. Anno 2011 blijkt Incra, het federale orgaan dat zich bezighoudt met de landhervorming, een totaal van 1.076 processen tot landtoekenning aan quilombos onder haar hoede te hebben. Met de huidige bezetting en financiële middelen van het instituut zou het nog minstens 150 jaar duren voordat aan deze opdracht is voldaan, aldus de voorzitter van de Incra, Celso Lacerda. Met deze mededeling hoopt Lacerda bij de federale overheid meer mensen en geld te kunnen krijgen. Een ideale kans om een historisch onrecht definitief recht te zetten.

PSD

Hét fenomeen van de Braziliaanse politiek in 2011 is, naast het opzienbarende gegeven dat een vijftal ministers uit het kabinet van presidente Dilma Rousseff in korte tijd wegens corruptieschandalen moesten opstappen, zonder twijfel de oprichting van de PSD (Partido Social Democrático) geweest.

Eind 2010 bleek uit zijn politieke optreden dat Gilberto Kassab, de zittende burgemeester van São Paulo, zich binnen zijn eigen politieke partij (DEM) niet meer thuis voelde. Hij flirte openlijk met de PMDB en overwoog naar de PSB over te stappen. De beweegreden? Kassab heeft grotere politieke aspiraties (zijn droom is gouverneur van de deelstaat São Paulo worden) en zou die binnen de relatief kleine DEM nooit tot stand kunnen brengen. In de deelstaat São Paulo gaat de strijd traditiegetrouw tussen de machtige PSDB van oud-president Fernando Henrique Cardoso en de PT van zittend president Dilma Rousseff. Als kandidaat van de DEM zou het vice-gouverneurschap voor Kassab het hoogst haalbare zijn geweest.

De groene kandidaat Marina Silva had reeds bij de presidentsverkiezingen van 2010 aangetoond dat er politieke ruimte zit tussen de twee traditionele politieke kampen in Brazilië (PSDB/DEM versus PT/PMDB). Geïnspireerd door dit succes rook ook Gilberto Kassab zijn kans en begon een politiek van de derde weg te prediken. Een ongebonden partij; noch links, noch rechts. Een partij die echt naar het volk zou luisteren. Oftewel, een nieuwe populistische partij was geboren.

Met het aantreden van een nieuwe partijvoorzitter van de DEM in maart 2011 zag Kassab zijn kans schoon om zonder kleerscheuren de partij te verlaten en richtte samen met een aantal politieke vrienden de PSD op. Al snel zagen ook andere politieke talenten met grotere ambities hun kans schoon om zich uit het knellende lijf van de gevestigde partijen te ontworstelen en maakten de overstap naar deze nieuwe partij. De DEM was het grootste slachtoffer, maar ook uit andere partijen maakten zittende politici de overstap naar de PSD. En het zijn niet de minsten: Guilhermo Afif Domingos (vice-gouverneur van São Paulo), Kátia Abreu (toonaangevend senator uit Tocantins), Raimundo Colombo (gouverneur van Santa Catarina), Índio da Costa (running-mate van José Serra bij de verkiezingen van 2010) en als klap op de vuurpijl Henrique Meirelles, de oud-president van de Braziliaanse Centrale Bank.

Dat de PSD vooral aan de rechterzijde van het politieke centrum gevreesd wordt bleek uit de gretigheid waarmee de DEM, PTB en in mindere mate de PSDB hebben geprobeerd om de partij procedureel de voet dwars te zetten. Bij het vergaren van de benodigde hoeveelheid handtekeningen voor de oprichting van een nieuwe politieke partij bleek de PSD misbruik te hebben gemaakt van bestaande gemeentevoorzieningen en zouden er handtekeningen van personen bijzitten die reeds lang overleden bleken te zijn.

De protesten mochten niet baten. Begin oktober werd de PSD door de Centrale Stembureau (Tribunal Superior Eleitoral) tot het kiesregister toegelaten waardoor de partij in 2010 voor de eerste keer aan verkiezingen kan deelnemen. Met als beginnende politieke partij weinig zendtijd om politieke reclame te kunnen maken (54 seconden) moet de partij vertrouwen op het grote legioen zittende politici dat zich bij Kassab aan heeft gesloten. Twee deelstaatgouverneurs, 43 afgevaardigden in de Câmara dos Deputados en twee senatoren waren in juli de basis waar Kassab zijn politieke toekomst wil bouwen.